Niemal wszędzie można zobaczyć wieloletnią roślinę o niewielkich rozmiarach, z rurową łodygą bez liści, która kończy się kulistą kulą, pod żółtym koszem. A jego płuca, jak spadochrony, nasiona, przy najlżejszym oddechu, latają pięknie w różnych kierunkach. Gdy stało się jasne, porozmawiamy o dmuchawcu - roślinie miodnej, o grubym i korzennym, który jest rozgałęziony, i zębatych liściach, które są w gnieździe korzeniowym, zwężają się do samej podstawy.

Mniszek lekarski należy do rodziny roślin astrowatych, jest bezpretensjonalny. Z reguły znajduje się na polanach i łąkach, w parkach i placach, ogrodach i domach. Mniszek kwitnie przez dość długi czas, od kwietnia do września. Rodzaj mniszka lekarskiego obejmuje około 100 gatunków, z których 70 jest rozprowadzanych na terytorium naszego kraju, z wyjątkiem regionów Dalekiej Północy.

Będąc rośliną atrakcyjną dla pszczół, mniszek lekarski nadaje się również do spożycia przez ludzi, a do tego nadają się korzenie i liście rośliny. Korzenie mniszka lekarskiego, lekko palone, są doskonałym substytutem kawy, a smak bardzo przypomina napój z cykorii.

Berberys to krzew znany od bardzo dawna, a dopiero niedawno został użyty jako roślina ozdobna. Do tej pory był on stosowany głównie jako roślina lecznicza, ponieważ substancje znajdujące się w liściach, owocach i korzeniach berberysu zawierają dużą ilość berberyny. I łacińska nazwa berberysu, Berberis, kojarzona właśnie z alkaloidem, zawartym w tkankach tego krzewu.

Berberyna jest silnym, silnym środkiem, który jest stosowany w leczeniu wielu chorób wątroby. Do produkcji nalewek surowców leczniczych zbierano zarówno liście, jak i korzenie berberysu. Jeśli zdecydujesz się samodzielnie zbierać surowce lecznicze z berberysu uprawianego w ogrodzie, zwróć uwagę na to, że berberyna bardzo łatwo rozpuszcza się w wodzie. Dlatego, gdy wykopujesz korzenie lub wysuszysz owoce i liście, nie myj ich. Na przykład, aby zebrać korzenie, roślina jest odcinana pod kikutem, korzenie są wyrywane, w żadnym przypadku nie są zmywane z ziemi, są po prostu strząsane z ziemi, krojone na kawałki i suszone w chłodnym, wentylowanym pomieszczeniu, a dopiero potem pozostałości są usuwane. ziemia.

Podczas spaceru wzdłuż brzegu jakiejkolwiek wyspy Pacyfiku, niewątpliwie będziecie otoczeni przez wiele roślin, które dla nieświadomych ludzi wyglądają świetnie i dobrze pachną. Ale wielu nawet nie zdaje sobie sprawy, że rośliny te spełniają znacznie wyższy cel.

W 2001 roku odbyły się pierwsze warsztaty na temat roślin leczniczych na Wyspach Marshalla. Oczywiście nie było to zawarte w cotygodniowych wiadomościach, a radio o tym nie wspominało. Ale dla uzdrowicieli kobiet na wyspach Pacyfiku i dla ludzi, którym zależy, był to bardzo ważny dzień.

Dwóch hawajskich uzdrowicieli zgodziło się podzielić swoją znaczną wiedzą na temat sekretów uzdrawiających wywarów i technik leczenia. Bez przewagi promieni rentgenowskich, tomografii komputerowej, mikroskopów i mnóstwa innych zasobów naukowych, tak powszechnych we współczesnym świecie, uzdrowiciele przebadali pacjentów i zdiagnozowali je, począwszy od chorób takich jak ból ucha i ospa wietrzna po astmę, cukrzycę, a nawet raka. Oczywiście wszystkie rośliny, przepisy i zalecenia w tym artykule nie pasują. Jednak postaram się opisać najpowszechniejsze rośliny lecznicze.

Prawdziwy krewny, a raczej protoplasta królowej ogrodów, róża, to dzika róża. Ta roślina jest krzewem, na którym rosną niebarwione kwiaty należące do rodziny Rosaceae. Dzika róża może być widoczna niemal wszędzie, zarówno w lesie, stepie, jak iw strefie stepowej naszego kraju. A niektórzy ogrodnicy wolą uprawiać ozdobne odmiany dzikiej róży na swoich działkach ogrodowych.

Różnorodność dzikiej róży, która rośnie masowo w naszym kraju, nazywa się WIOSNA ORIENTA. Wysokość tego krzewu czasami dochodzi do trzech metrów, dodatkowo na jego gałęziach znajdują się ostre kolce, których cięcie jest nieco bolesne.

Większość krzewów dzikiej róży pokryta jest czerwonymi owocami o lekko kwaśnym smaku, które są prawdziwym źródłem witaminy C i prowitaminy A, zwanej także karotenem. Oprócz tych witamin, biodra zawierają również ryboflawinę, cytrynian, witaminę K, kwas cytrynowy, cukier, pektyny i garbniki.

Roślina taka jak rokitnik zwyczajny ma zwykle postać rozgałęzionego krzewu lub ma postać małego drzewa, czasami osiągającego wysokość 4-6 metrów. Rokitnik zwyczajny jest szeroko rozpowszechniony w południowej Rosji, w regionach Syberii Zachodniej i Wschodniej, na Kaukazie iw Azji Środkowej. Do uprawy w ogrodach zwykle odpowiednie są te owoce rokitnika, które mają pomarańczowo-czerwone owoce.

Warto zauważyć, że same owoce rokitnika są w istocie sferycznymi pestkami, które mają małe i prawie niedostrzegalne łodygi. Tak więc, patrząc na rokitnika, może pojawić się zwodniczy pomysł, że owoce rokitnika zwyczajnego siedzą bezpośrednio na gałęziach, gęsto przylegając do niego. W gruncie rzeczy z tego powodu jego nazwa została nazwana rokitnikiem.

Dojrzałe owoce rokitnika zwyczajnego mają lekko gorzki smak, który zwykle zanika całkowicie po pierwszych przymrozkach, w wyniku czego jagody otrzymują delikatny smak z małą kwaskowatością. Pulpa owocowa zawiera dużą ilość witamin C, B1, B2, B6, E, P, F, A i kwasów organicznych, wśród których wiodące miejsca należą do kwasów winowych, jabłkowych i nikotynowych. Ponadto istnieje znaczna ilość cukru, garbników, olejów tłuszczowych i pierwiastków śladowych.

Nie każdy zwróci uwagę na żółte kwiaty nagietka w czasie, gdy róże kwitną w ogrodzie, lilie i nocne fiołki ładnie pachną. Ale kiedy zaczyna się jesienna burza, ludzie przyciągają pomarańczowo-czerwone oczy tych kolorów, niejasno przypominające światła. Ludzie nazywają kwiaty nagietka i światła. Ale za jej półksiężyce i zaczepione nasiona te kwiaty otrzymały drugą, prawie oficjalną nazwę - nagietki. Sami botanicy nazywają tę roślinę Calendula officinalis (Calendula officinalis). Ten kwiat pochodzi z krajów Europy Środkowej i Południowej. W naszym kraju nagietek uprawiany jest w celu ozdobienia parków i ogrodów.

Nagietek jest rośliną jednoroczną i bardzo bezpretensjonalną, która nie wymaga specjalnych warunków do jej rozwoju. Nagietek składa się z prostej i rozgałęzionej łodygi, czasem osiągającej wysokość 50 cm i kwiatów. Kiedy zaczyna się okres kwitnienia, nagietek rozpuszcza swój pomarańczowo-żółty, ale bliżej czerwonych kwiatów, których kształt przypomina trochę stokrotka, którą wszyscy znamy. Jeśli zasiejesz nagietek w okresie od kwietnia do lipca, a także przed nadejściem zimy, roślina ta rozkwitnie prawie nieprzerwanie. Dzięki regularnemu zerwaniu kwiatostanów, nagietki mogą kwitnąć jesienią, a nawet niezbyt zimno w zimie.

To drzewo, które nazywane jest morą białą, ma rozpościerającą się koronę, niejasno przypominającą piłkę, i która potrafi płakać jak wierzba. Na wysokości czasami osiąga 6-15 metrów. Morwa może być zarówno dziką, jak i uprawianą odmianą. Dzikie odmiany tego drzewa rosną głównie na terytorium Korei i Chin, a odmiany kulturowe morwy są uprawiane w wielu krajach. Na terytorium krajów WNP morwa stała się szczególnie rozpowszechniona na Ukrainie, w republikach Azji Środkowej, na Północnym Kaukazie i Zakaukasach, a także w Mołdawii.

W południowych regionach Rosji, Mołdawii i na Ukrainie rosną głównie morwy czarne. Różni się od białej morwy bardziej gęstymi i sztywnymi liśćmi, które dzięki tej strukturze praktycznie nie są wykorzystywane jako pokarm przez larwy jedwabników.

Morwy białe mogą dorastać do 4 cm długości, mają cylindryczny kształt, o soczystym słodkawym smaku. Dojrzewanie kwiatów dojrzewa w połowie lata, w lipcu lub w sierpniu. Owoce są koloru różowego, białego lub żółtego i mogą łatwo spaść. Niemniej jednak czarne morwy są dużo smaczniejsze niż białe, a zawartość żelaza osiąga 6,5% w czarnych jagodach w porównaniu do 4% białych.