Najbardziej niezawodnym sposobem hodowli form ogrodowych świerka jest kolczasta jest szczepienie. Przeprowadza się go pod koniec lata lub w zimie w szklarni. Jako zapasy weź 2-3 letnie sadzonki świerkowe, kolczaste, zwykłe lub białe.

Zapasy są sadzone w specjalnych doniczkach - wysokich i wąskich, o średnicy 9 cm, a podłoże do sadzenia jest ciężkie, bogate w materię organiczną. Rośliny z doniczkami dodane do grzbietów i pritenyuyut. Na początku rośliny są opryskiwane 2-3 razy dziennie. Po ukorzenieniu, opryskiwanie zatrzymuje się, a rośliny są podlewane w miarę potrzeby.

Świerk jest kolczasty - roślina drzewiasta do 20 - 30 metrów wysokości z koroną w kształcie stożka. Rozmieszczenie gałęzi jest poziome. Igły mają długość 2 do 3 centymetrów, czworościenny, gęsty, bardzo ostry, wystający, zielony lub niebieskawy (srebrzysto-biały, w zależności od postaci) kolor.

Świerk z kolczastego świerka jest nieco gorszy w świerku świerkowym pod względem szybkości, ale jest bezpretensjonalny w glebie i warunkach klimatycznych, czuje się lepiej we wszystkich drzewostanach w środowisku miejskim, toleruje nadmierną wilgoć z bielicowych gleb i toleruje przesadzanie w dorosłości z grudą ziemi.

Do celów ogrodniczych zwykle uprawia się świerkowe formy drzew kolczastych z niebiesko-zielonymi, niebieskoszarymi lub srebrno-białymi igłami (tak zwany niebieski świerk).

Miejscami tego kwiatu są Japonia, Chiny i Indonezja. Znanych jest ponad 200 gatunków kamelii, od małych zimozielonych krzewów po duże drzewa. Dar od wschodu do wszystkich ogrodów - kamelii - zawsze cieszył się miłością w ich ojczyźnie. To nie tylko piękna roślina ogrodowa. Kamelia jest również źródłem żywności, oleju, paliwa, a także jednym z najbardziej znanych napojów na świecie.

Jest mało prawdopodobne, abyś wiedział, że herbata, którą pijemy, jest zrobiona z liści kamelii. Krzaki, małe brązowe liście, które zwykliśmy parzyć wrzącą wodą, również należą do kamelii. Camellia Chinese, lub Tea Bush, był uprawiany w Chinach w drugim tysiącleciu pne. Według buddyjskiej legendy tradycja picia herbaty rozpoczęła się po tym, jak mędrzec Bodhidharma, który ślubował, że nie będzie spał przez siedem lat, nie poradził sobie ze snem.

Podczas uprawy kamelii powinieneś zwrócić uwagę na jej korzenie. Korzenie kwiatu są bardzo delikatne, a najważniejszą zasadą jest, że korzenie nie powinny zamarzać, w przeciwnym razie kamelia po prostu umrze. Również korzenie mogą być dotknięte, gdy zbyt obfite lub odwrotnie zbyt rzadkie podlewanie. W niektórych książkach można przeczytać sprzeczne wskazanie: gleba powinna być wilgotna, ale dobrze odsączona. Najłatwiejszym sposobem osiągnięcia tego jest użycie wielu nawozów organicznych, ale dodanie do nich piasku lub żwiru zapewni drenaż. Wszystkie kamelie uwielbiają kwaśną glebę, więc kiedy je nawożycie, kupcie nawóz dla roślin, które preferują wysoką kwasowość (azalia, rododendron). Po kwitnieniu, kiedy zima się kończy i pojawiają się nowe pędy, czas na zapłodnienie kamelii.

Musisz kupić kamelii, gdy kwitną. Wydaje się dziwne, ponieważ kupując inne kwiaty podczas kwitnienia, wybieramy kwiaty, aby składniki odżywcze zaczęły gromadzić masę korzeniową. Ale kamelie to wiecznie zielone krzewy liściaste, a okres ich odpoczynku jest dokładnie w momencie kwitnienia.

W Persji roślina ta nosiła nazwę "berńka", ale w Rosji na różnych obszarach miała następujące nazwy - "caddy", "buzok", a częściej "chenille", od słowa "niebieski". Nie można wyobrazić sobie wiosny w Rosji bez kwitnienia bzu, ale okazuje się, że ten krzew został wprowadzony do naszego kraju w połowie XVIII wieku. Ogólnie rzecz biorąc, lili jest popularny i lubiany na całym świecie.

Lilac to niesamowita roślina o interesującej historii. Wokół tego buszu jest wiele legend i mitów. Jedną z najsławniejszych legend jest starożytna greka, o nieszczęśliwej miłości i magicznej transformacji. Pan - bóg lasów i pól kochał nimfę Siringu, ale miłość boga z kozim stopem i rogiem przeraziła piękną kobietę. Syringa, uciekając przed prześladowaniem Pana, zmienił się w liliowy krzak.

W krajach skandynawskich jest legenda. Każdego roku bogini wiosny malowała Ziemię, ale kiedy dotarła na północ, okazało się, że pozostały jej tylko dwa kolory - biały i fioletowy. Z tych dwóch kolorów i zwrócił bzu.

Drzewo, które nazywane jest kasztanem, jest naprawdę piękne i atrakcyjne. Liście są wystarczająco szerokie (do 10 cm) i mozaiki, mają długość do 25 cm, a podczas kwitnienia, które rozpoczęły się w maju, na drzewie pojawiają się piękne kwiaty o nietypowym, piramidalnym kształcie, które bardzo ozdabiają całe drzewo, dzięki czemu jego kwitnienie jest prawdziwym świętem. Z początkiem jesieni pojawiają się zielone i cierniste owoce na gałęziach drzewa, które, pękając i opadając, "zwalniają" z uścisków, brązowe okrągłe nasiona o średnicy 3-4 cm.

Kasztan jest ciepłolubną rośliną, której miejscem narodzin są lasy rosnące w górach Półwyspu Bałkańskiego. Najczęściej drzewo to można zobaczyć w Ameryce Północnej, Grecji, w południowych regionach naszego kraju i na Bałkanach. Różnorodność rodzajów kasztanów nie jest zbyt duża - 25 jednak jest imponująca. Z kasztanów ozdobnych, kasztanów skrzypu i mięsa kasztanowca czerwonego najczęściej widać. Chociaż kasztanowiec posuwał się nieco dalej na północ niż mięso i czerwień.

Po pierwsze, wszystkie rośliny iglaste mogą rosnąć na każdej glebie i w każdych warunkach, zarówno w cieniu, jak i na słońcu. Ale nadal muszą być zgodne z wymaganiami roślin pewnego rodzaju. Najlepszą glebą dla wszystkich drzew iglastych jest glina - mieszanina piasku i gliny z dodatkiem torfu. W żadnym przypadku nie należy dodawać dużej ilości nawozu, stosować silnych aktywnych nawozów mineralnych, nie trzeba przekarmiać iglastych.

Bardzo niebezpieczne dla drzew iglastych, ponieważ Wszystkie drzewa iglaste nie tolerują moczu w swoich oddziałach. Potem drzewa iglaste całkowicie zginą, nawet jeśli trafią tylko w jedną gałąź, więc musisz chronić rośliny.

Rośliny iglaste czekają na wielkie niebezpieczeństwo w zimie. Niektóre gatunki południowe mogą zamarznąć, jeśli nie ma wystarczającej ilości śniegu. Inne gatunki, o gęstej koronie: kuliste, pełzające, mogą topić się w zimie z nadmiernego śniegu. Gatunki o ścisłym kształcie: słupowe, piramidalne, przezroczyste kulki muszą być przymocowane ramkami, aby śnieg ich nie zmiażdżył. Lepiej więc przykryć drzewa iglaste na zimę, nie tylko po to, aby się nie zamarzły, ale także by nie stracić kształtu.